تاملی بر سرایش صدابازیگر از كالبد روايتگر (یادداشتی از مجید حبیبی، صدابازیگر و مدیر دوبلاژ)
کسب مهارت در خوانش نریشن یا روایتگری تبلیغات، مستندات، آثار دراماتیک، کتب، متونِ همایش و رویدادهای گونه گون بعد از تادیب اصول اولیه صدابازیگری (فن بیان-سلفژ-پرورش حس-دانش ادبی) با توجه به تریبون و رسانه پخش کننده از اهمیتی بسزا برای صدابازیگر و نگاه و تلاشی ویژه به این زیر شاخۀ حرفه صدابازیگری حکایت می کند. تک تک کلماتی که ادا می شوند پیش از اجرا باید درک و در ذهن تجزیه و مکاشفه شوند. رجوع به فرهنگ لغات و آگاهی از معانی متعدد واژگان احتراز ناپذیر است. سبکسری و سطحی نگری شوکرانِ شکوفایی و کمال است. انتخاب لحن، ضرب آهنگ، گام و ملودی خاص هر گفتار جهت هماهنگی با درون مایه اثرِ مکتوب حائز ارزش دیگر است و عدم توانمندی در آن حاصلش میان مایگی. حماسه جایی صلابت طلب کند، یکجا دگر حزن. برانگیختگی و خروشِ هیجانْ جایی با لطافت و ملاحتْ فریبا بر اهتزازِ رفعت است گاه با شوخی وشی، طنازی و بهنگامْ اقتدار می طلبد و صلابت و چه بی پایانْ الوانِ الحانْ بر خَلق و ابتکار. صدابازیگر علاوه بر تذکار فوق ایضا و از آنجا که جزو لاینفک این حرفه؛ شایسته است و بایسته که فنون ضبط، ویرایش و پالایش اجرای صوتی خ