تاملی بر سرایش صدابازیگر از كالبد روايتگر (یادداشتی از مجید حبیبی، صدابازیگر و مدیر دوبلاژ)
کسب مهارت در خوانش نریشن یا روایتگری تبلیغات، مستندات، آثار دراماتیک، کتب، متونِ همایش و رویدادهای گونه گون بعد از تادیب اصول اولیه صدابازیگری (فن بیان-سلفژ-پرورش حس-دانش ادبی) با توجه به تریبون و رسانه پخش کننده از اهمیتی بسزا برای صدابازیگر و نگاه و تلاشی ویژه به این زیر شاخۀ حرفه صدابازیگری حکایت می کند.
تک تک کلماتی که ادا می شوند پیش از اجرا باید درک و در ذهن تجزیه و مکاشفه شوند. رجوع به فرهنگ لغات و آگاهی از معانی متعدد واژگان احتراز ناپذیر است. سبکسری و سطحی نگری شوکرانِ شکوفایی و کمال است.
انتخاب لحن، ضرب آهنگ، گام و ملودی خاص هر گفتار جهت هماهنگی با درون مایه اثرِ مکتوب حائز ارزش دیگر است و عدم توانمندی در آن حاصلش میان مایگی. حماسه جایی صلابت طلب کند، یکجا دگر حزن. برانگیختگی و خروشِ هیجانْ جایی با لطافت و ملاحتْ فریبا بر اهتزازِ رفعت است گاه با شوخی وشی، طنازی و بهنگامْ اقتدار می طلبد و صلابت و چه بی پایانْ الوانِ الحانْ بر خَلق و ابتکار.
صدابازیگر علاوه بر تذکار فوق ایضا و از آنجا که جزو لاینفک این حرفه؛ شایسته است و بایسته که فنون ضبط، ویرایش و پالایش اجرای صوتی خود را فراگیرد و ارائه فایل نهایی خود را به سفارش دهنده جزو وظایف حرفه ای خویش به شمار آورد. هیچکس جز صدابازیگر بینشی حرفه ای از ریتم گفتار خویش و نحوه سازمان دهی آن بعد یا حین اجرا ندارد و تضمین اجرای بی نقص؛ امورِ فنیِ عاری از عیوب است. صدابرداران صحنه، طراحان و تولید کنندگان عناصر و جلوه های صوتی و همینطور میکس و تنظیم و آهنگسازی موزیک، تخصص و نیازمند هوش و دانش دیگریست و جدا از مقصود این آهنگ.
تجسیم آوا، آن کُندهْ تراشْ خوردۀ عریان است در فصل میقات. یکْ صَدها هزارِ لحظه ها از تامل و تلاش که نَفْس ظن همی بَرَدْ آنْ دُرْ؛ تنها؛ جانا! مانا صدایِ گرانبهاست.
ریزه از انزوای رستخیزِ سخُن.
دلا دایم گدای کوی او باش به حکم آن که دولت جاودان به
سخن اندر دهان دوست شکر ولیکن گفته حافظ از آن به
